Durante tantos milenios como llevan existiendo, los humanos no han comprendido en realidad qué es el amor. ¿Cuánto hay de físico y cuánto de mental en todo eso?¿Cuándo es accidente y cuándo destino?¿Por qué se destruyen parejas que son perfectas y funcionan otras que parecen imposibles? No conozco las respuestas mejor que ellos. El amor está simplemente donde está.


Broken memories

Es inútil intentar recuperar algo que ya se ha perdido. Lo que deberíamos hacer es seguir adelante y no pensar más en ello. Pero somos tan cabezotas y mentalmente autodestructivos que no podemos dejar de pensar: ¿Y si...? ¿Y si...?

Nunca hay vuelta atras. Cuando algo se rompe, por más que busques todos los pedazos e intentes reconstruirlo, nunca volverà a quedar de la misma forma y las cicatrices de la rotura seguiran ahí.

Incluso a veces pasa que piensas, voy a ver cómo esta tal persona, que hace tanto tiempo que no sé nada... Y no hay ningun tipo de respuesta por el otro lado. No te esfuerces, dejalo cómo esta. Aunque te duela. Tu no eres el tipo de persona que se rinde, pero debes empezar a olvidar, porque sino no podras avanzar.

Y aquí, dónde estas ahora mismo, no tienes nada más que recuerdos rotos.

Guilty

Si me pidieras que te describiera con una palabra lo que siento ahora mismo, provablemente sería "odio". Aunque no es cierto, creo que podría definirse mejor con "decepcion". O tal vez..."abandono". Estoy segura que esto me pasará factura tarde o temprano. Que ahora soy joven y fuerte y parece que todo me da igual. Pero me pregunto que pasará cuando sea una vieja pelleja y piense en mi juventud. O cuando piense en mi "familia". A quien recordaré? O más bien, qué recordaré?.. Habré olvidado todo esto? Será que las adolescentes (ehm, o lo que sea) somos complicadas y es por eso que os odio tanto. Sera porque todo lo hago mal y pase lo que pase siempre es mi culpa. Sera porque cada día encontraís alguna cosa de la que quejaros. Sera por los "yo no quiero decir nada pero...", pero lo digo. Sera porque pareceís buscar los defectos a todo diós sin parar a pensar en los vuestros. Sera porque no se os puede pedir opinión, porque no se puede confiar. Sera porque no sabéis hablar, porque no sabéis querer. Sera porque todo depende de vuestro humor, de vuestro cansancio. Sera porque nunca hay premios y siempre castigos. Sera por las veces que decís "cuando se la meta sola ya lo verá", hablando como si no estubiera. Sera por las veces que decís que no quereís meteros en un tema e igualmente lo haceís. Será porque todo lo que hago es por llevaros la contraria. Sera porque, en esta casa, nunca se come cuando se debería. Sera porque, en esta casa, unos tienen tanto y otros tan poco. Sera porque siempre decís que no nos podemos comparar con la gente que es peor para considerarnos buenos, pero vosotros sí podeís hacerlo con la que es mejor y dejarnos por los suelos. Sera porque por mucho que hagamos nunca hacemos suficiente. Sera porque hay alguien que nunca hace nada, que nunca ayuda, que siempre la caga y siempre la pagan los demas. Sera porque en verdad no estoy en el mundo que me toca, sera que soy yo la que voy al revés.
Ella era tímida, pero increíble. Me encantaba cómo se le electrizaba el pelo y la carita de rabia que ponía cuando se daba cuenta de ello. Me gustaba mirarme en sus ojos e incluso deformarme en su perfecta redondez. Cojerla de la mano con cualquier excusa, sin que ella se diera cuenta de lo rápido que me latía el corazón. Creo que la quería, pero nunca se lo dije. Almenos no en palabras, aunque sé que lo leía en mi mirada, en mi sonrisa. Ella nunca quiso hablarlo y yo evité siempre el tema. Era feliz con verla jugar con las pompas de jabón que yo hacía para ella. Tostarnos juntos en verano hasta ser perfectas langostas. Y encontrar el sentido a esas lágrimas tan preciadas que nadie más podía ver. Su ella más íntimo era mío, aunque ella no fuera mía, y eso me bastaba.

Un corazón..

Enfermizo. Asocial. Atemporal. Negativo. Solitario. Autodestructivo. Demasiado cruel, sincero y exigente consigo mismo.

Abandonar-se als pensaments.

M'entesto en recordar el teu somriure. Les tardes de dissabte al nostre lloc preferit. Un gofre de xocolata. Detalls estúpids però massa importants. Em capfico i penso que no tornaré a tenir-ho mai. I crec que això és el que em fa no tenir-ho. Penso en els meus mals dies i en com em deies tonteries per que rigués mentre plorava. Penso en com mabraçaves (des d'abaix, petita!) i en que fa massa temps que no sento algo així. Penso en com m'estic tornant de freda, o això crec, o vull creure.

No oblido els dies a casa teva, abans de sortir, obligant-me a que em poses guapa. Ni aquella nit que en tornar de festa, quasi ens obrim el cap perquè em venien de gust uns pelotazos. No vull oblidar els estúpids moments que he passat al teu costat. Ni oblido la de frases tontes que arribaves a dir, que sembla que tinc gravades al cap i no volen marxar. Ni les fotografíes que mai haurien d'haver sortit de la càmara i en canvi tinc ficades en un àlbum (o penjades per internet... que macàbre...).

Sé que res és igual i sé que res podria tornar a ser igual. Però crec que tampoc vull que ho sigui. Ara estic en aquell moment en que ja no estic trista per com ha acabat tot, sino perquè ha acabat en sí i recordo lo increible que va ser.

I pensar, que ja fa més de dos anys que estic així. I el que em costa escriure aquestes coses i ni tant sols sé perquè. Sé que les dues hem canviat i sé que les situacions han canviat, les nostres vides han canviat, res no és igual.

Però mira, hi ha dies en que m'entra la nostàlgia... Mentida. Hi ha dies en que em permeto pensar més en la nostàlgia que sento. I de sobte em sento sola. Estúpidament sola, perquè en el fons és el que vull.

Aíxi que no puc considerar que aquest text em porti a res, perquè no arribo a cap conclusió. Però almenys tinc la oportunitat d'escriure allò que et diria si encara fòssim iguals, si encara ens tinguéssim l'una a l'altra, si tornéssim més de dos anys enrere.

Apática

Insatisfacción. Desasosiego. Calma. Soltura. Tristeza. Soledad. Rotura. A-sentimentalismo. Frialdad. Estupidez. Descontrol. Caos. Tranquilidad. Dobles. Ficción. Mentira. Egoísmo. Apatía. Incomprensión. Pasividad. Normalidad. Falsedad. Muros de contención. Aceptación. ¿Solución?

V


Que hoy es uno de esos días en que desearía que parara el mundo y pudieramos estar juntos. Que te echo tanto de menos...

Que no tengo ganas de hacer nada, sólo quiero verte, abrazarte, quererte... Mirarte a los ojos y saber que eres mío. Mío. Mirarte tan cerca que me pongo bizca. Quererte. Quererte tan hondo que mi amor te cale hasta los huesos. Y no puedas soltarme nunca.

Te quiero.
Algo se rompió. Y ya no ha vuelto a ser la misma.